parcours : Perwez-Namen-Hoei-Perwez

Verslag Rob Geeraerts

Perwez-Namen-Hoei-Perwez 15 mei 2011

Steve heeft het parcours een paar jaar lang bestudeerd, geprobeerd, aangepast en uitgebreid, en het resultaat mag er zijn: uitdagend, pittig, zwaar en vooral ook mooi, veel natuur en rustige wegen. Uiteindelijk werden het 174 km met meer dan 2000 hoogtemeters. Om 8 u zaten we al op onze fietsen in Perwez, met Manu, Dizze, Wim, Luc, Koen, Steve, Alain, Bruno Gryspeert en Bruno Janssens, Michael, Peter, Rob en zijn Philips-collega Kris. Met dertien dus, maar dat was geen ongeluksgetal, want ondanks de slechte weersvoorspellingen hadden we GEEN regen, en dat is ongelooflijk, want de organisatie was in handen van Steve, en dan regent het normaal altijd. Dus: veel geluk gehad.
De eerste uitdaging was de Citadel van Namen: één van de gemakkelijkste klussen zou achteraf blijken. Nadien volgden er enkele colletjes en een paar afdalingen naar de Maas en weer uit de Maasvallei. En toen werd het ineens ernstig: de Triple Mur de Monty, met inderdaad een drietal klimpartijen, slechts onderbroken door minder dan 100 m vals plat, nauwelijks genoeg om naar adem te happen, en dat was nochtans nodig, want de hellingen gingen ZEER steil omhoog, tot 22 %. Stampen en duwen, recht op de pedalen waar het ging, soms patineren in de modder op de weg, zwoegen en zweten, afzien, maar iedereen is bovengeraakt, de ene al wat vlugger als de andere. Bruno Janssens had de eer als eerste boven te komen.
En daarmee was de kous niet af, want opnieuw kwamen er colletjes en cols, het parcours van de Waalse Pijl ongeveer. In Andenne werd een bakkerswinkel overvallen om taart en water te kopen (sommigen riskeerden ook een lekker biertje op een terras) en daarna weer de bergen in en verder in de richting van Hoei, waar de Muur lag te wachten. Opnieuw zwaar werk, ditmaal in één ruk naar boven, zonder adempauzes. Ook hier geraakt iedereen op de fiets tot boven, proficiat voor alle dapperen, want gemakkelijk was dat toch niet na meer dan 100 km rijden op een zwaar traject. Ditmaal had Koen weerwraak genomen op Bruno en passeerde als eerste. De vraag rees of Koen zich op de Monty gespaard had om op de Muur van Hoei te kunnen zegevieren, maar zo doen de profs het uiteraard ook. De discussies gingen voora l over de vraag wat nu het zwaarste was: de Muur van Hoei of die Triple van Monty.
We dachten dat we het dan wel ongeveer hadden gehad, maar neen dus: eerst nog een klim uit het Maasdal en daarna was het steeds op en af, waardoor we nog eens 400 hoogtemeters toevoegden op onze fietscomputers.
Na 174 km waren we terug in Perwez. Voor sommigen was het slechts 163 of 170, omdat ze onderweg een colletje links lieten liggen, hetgeen ze uiteraard alleen maar deden om de anderen de kans te geven wat sneller te rijden, maar ook deze enkelingen waren in Perwez voldoende moe en blij dat de terugtocht naar Rode met de auto was.
Nogmaals een dank aan Steve (en zijn helpers Koen en Michael) voor het uitstippelen van het parcours, en al de deelnemers voor het aangename en sportieve verloop van de dag.

Rob

triple Mur de Monty

Verslag Bruno De Gryse

Perwez – Namen – Hoei – Perwez 15 mei 2011

Al van bij de aanvang van het seizoen zitten sommigen onder ons met hun gedachten ver weg, in de Alpen, waar zij op 2 juli 2011 La Marmotte rijden. Voor hen geldt dus: “Hoe meer kilometers en hoogtemeters, hoe beter”.
Om aan deze vraag naar kilometers en hoogtemeters te voldoen, nemen Steve en Koen ons (groep 1 en een delegatie van groep 2) op 15 mei 2011 mee voor een tocht die in grote lijnen het parcours van de Waalse Pijl volgt. Vergeleken met onze tocht van vorig jaar, heeft Steve nog wat extra kilometers (Steve blijft vaag over hoeveel precies) en klimmetjes geprogrammeerd.
Vertrek om 8 uur op het dorpsplein van Perwez. Weersvoorspellingen : fris en af en toe een bui.
Een opwarmertje na 20 km vormt de citadel van Namen: een rustige kasseiklim. Het is bovenop de citadel plots al heel wat minder fris.
De prijs voor de strijdlust gaat hier al naar Luc, die ook voor de rest van de dag aan de voet van elke helling aanvalt en de boel doet ontploffen.
Na 54 km ligt daar de eerste echte kuitenbijter : de Triple Mur de Monty. De naam zegt alles: drie opeenvolgende klimmen zo steil als een muur, met tussenin telkens een kort stuk vals plat. Een nieuwigheid ten opzichte van vorig jaar is het wegdek : op het laatste en ook steilste stuk van de Triple Mur is het asfalt nu door werken bedekt met een grindlaag. Een stukje strada bianca als het ware, maar dan met een hellingspercentage van 22 %. Wij happen naar adem, zien zwart voor onze ogen en verzuren tot in onze tenen. Sommigen vinden dit leuk.
De bolletjestrui op de Triple Mur gaat naar Bruno (Janssens, welteverstaan).
In de afdalingen is het genieten: prachtig landschap, weinig verkeer, grote publieke belangstelling (veel koeien, hier en daar een paardenkop).
Na een raid op de bakker van Andenne, trekken we naar het tweede beest dat vandaag moet worden getemd : de Muur van Hoei. Geen tijd voor Weesgegroetjes aan één van de zeven kapelletjes onderweg: het is doortrekken of omvallen.
Koen heeft zijn rit afgestemd op deze beklimming en komt als eerste aan op de top, truitje gladgestreken en armen in de lucht.
De tweede muur van de dag is gesloopt, nog een goeie 50 km te gaan. Onderweg wordt het stil in het peloton en velen zitten nu met hun gedachten elders; niet zozeer bij La Marmotte, maar wel bij het avondmaal. Peter mijmert over steak bearnaise, Michael roept plots om een “bakje patat”, ikzelf hoop dat aan het thuisfront de lasagne tijdig de oven in gaat.
Net als we aankomen op het dorpsplein van Perwez, valt de eerste regen. De fietscomputertjes klokken af op 174 kilometer en ongeveer 2.000 hoogtemeters.
Het was een schitterende (en lange) tocht, bedankt Steve en Koen. En aan iedereen die in juli meedoet aan dat ritje in de Alpen : zo steil als afgelopen zondag wordt het in ieder geval niet !

Bruno DG