Fotoalbum

“Les Trois Ballons” of “Les 3 Ballons” is een prestigeuse fietstocht (wedstrijd) voor amateurs die gereden wordt in de zuidelijke Franse Vogezen.

De start is in Champagney en na 205 km met een hoogteverschil van 4300 m is de finish bovenop de La Planche de Belles Filles (1148 m).
Alternatieve route is 114 km met 2200 m hoogteverschil, ofwel “Les 2 Ballons”.

een verslag…

Waarom hebben mannen de behoefte om zichzelf van tijd tot tijd fysiek tot het uiterste te drijven? De zondagse rit van om en bij de honderd kilometer, tot daaraan toe. Maar wat zijn onze beweegredenen om doelbewust de grenzen van ons kunnen af te tasten, tijdens een tocht waarin je meerdere cols voor de wielen krijgt geschoven? Misschien verlangen we stiekem terug naar de opwinding die de prehistorische mens ervoer bij het opjagen en vellen van een mamoet of oeros? Of misschien missen we de adrenalinerush die ons bloed deed koken, wanneer we, met getrokken knots, oog in oog stonden met een rivaliserende stam? Wat er ook van zij, 13 mannelijke leden van WTC De Hoek trokken op op 8 en 9 juni richting Frankrijk om te verifiëren of het graniet waaruit ze zelf werden opgetrokken, was opgewassen tegen het sloopwerk van de Vogezenreuzen.
Eigenlijk begint dit sloopwerk al een paar dagen voor de eigenlijke rit. Het is alsof de bergen hun schaduw vooruit werpen, als een waarschuwingsschot voor de boeg. De meesten onder ons hadden in de week voor het afreizen onrustig geslapen en zagen in hun dromen hellingsgraden, hoogtemeters en trapfrequenties over elkaar tuimelen. Sommigen hadden er zelfs aan gedacht om in extremis hun kat te sturen en de hele onderneming af te blazen omdat ze twijfelden aan hun vormpeil. Aangezien katten echter te korte pootjes hebben om te kunnen fietsen, zakten we toch met een voltallige ploeg af naar de Frans-Duitse grensstreek.

Na een autorit van ongeveer zes uur arriveerden de meesten onder ons in de loop van vrijdag in het hotel in Belfort. Enkel Rob en Giovanni waren al een dag eerder ter plaatse om de voorzieningen van het hotel alvast uit te testen. Stel u daar vooral het volgende bij voor: een massageruimte waar schaarsgeklede masseuses de spieren van gespannen en/of vermoeide fietsers kneedden als waren het heilige broden; een handvol lukraak over het domein uitgestrooide zwembaden gevuld met zuiver bronwater, ezelinnenmelk of mousserende wijn; een hotelrestaurant waar de meest uitgelezen spijzen en de fijnste dranken werden geserveerd, van kaviaar en foie gras bij het hoofdgerecht tot champagnesorbet bij het nagerecht. Kort samengevat: het hotel viel best mee.

Na een korte en voor sommigen alles behalve verkwikkende nachtrust, begaven we ons zaterdagochtend al om 05.15 uur naar het ontbijt. De ochtenstond bleek niet alleen goud in de mond te hebben, maar ook kraakverse croissants, kakelverse eieren, persvers fruitsap en … kookverse pasta. De kok in ons gezelschap, Richard, had na enig aandringen en een bemiddelingsronde onder leiding van Kofi Annan, namelijk de toelating gekregen om voor onze ploeg pasta te koken. Leuk idee, ware het niet dat we even over het hoofd hadden gezien dat het kookpunt van Frans water aanzienlijk hoger ligt dan dat van de Belgische variant. Ons geduld werd echter méér dan beloond en wanneer Richard de pasta serveerde, bekeken de andere wielerploegen in het restaurant ons afgunstig terwijl ze hun kommetje muesli leeg lepelden. De extra koolhydraten bleken ons later nog flink van pas te komen. Dank u, Richard!

Na het ontbijt werd een collectieve poging ondernomen om de overtollige ballast in onze lijven overboord te gooien, meer bepaald richting riolering, en vervolgens vertrokken we met de auto naar de start in Champagney. Van zodra onze karavaan dit pittoreske dorpje naderde, werd duidelijk dat de komst van WTC De Hoek al maanden was voorbereid. De vlaggen waren gehesen, hier en daar had men nieuw asfalt gelegd, vrouwen en kinderen begroetten ons joelend, mannen boden ons hun huwbare dochters aan en deze dochters gooiden vanonder hun ellenlange wimpers steelse blikken onze richting uit. Tja, strakke fietspakjes verhullen nu eenmaal niets…

Aan het station van Champagney parkeerden we onze wagens, haalden ons stalen ros uit de door sponsor Peugeot (bedankt Johan!) geleverde bestelwagen, smeerden de kettingen en monteerden de zendertjes die onze recordtijden zouden registreren. Klokslag 07.15 uur werd de officiële start gegeven. Een aantal deelnemers moest blijkbaar nog voor het middageten terug thuis zijn. De kop van het peloton (ongeveer 6000 man sterk) vertrok immers met een rotvaart richting eerste col, de Ballon de Servance (1200 m), een regelmatige klim langs een smalle weg doorheen het bos. Voor ons zagen we een zee van mensen die zich een weg naar boven klauterde, achter ons zagen we … hetzelfde. Sommigen bestormden de berg met de geestdrift van een stel uitgehongerde hyena’s die bloed hadden geroken. Bij anderen klonk de ademhaling hier reeds als een stervensreutel. Opvallend: de voertaal onder de deelnemers, die elkaar voortudrend aanwijzingen toeriepen om elkaar niet al te zeer in de weg te rijden, was Nederlands. Hier en daar kon je een woord Frans, Duits of Engels opvangen, maar véél vaker hoorde je West-Vlaams, Antwerps of Brabants. Handig voor wie een gesprek wou aanknopen met zijn mede-lotgenoten, maar onopgemerkt op je moeder roepen tijdens een zwak moment, kon dus niet.

Meteen na de hobbelige afdaling van de Ballon de Servance werd het parcours opgesplitst. De meeste leden van WTC De Hoek opteerden voor de lange rit van 205 km. Enkel Giovanni en ondergetekende beperkten zich tot de kortere versie van 110 km (wij mikken op de Olympische wegrit en mochten dus niet te vroeg in vorm zijn). Ik kan dus uit de eerste hand vertellen dat de Ballon d’Alsace (1200 m) met zijn zeer gelijkmatige verloop de meest “zachtaardige” was onder de beklommen cols. Met de kou van de afdaling nog in de botten, vatten we de tocht aan doorheen de vallei, met daarin een paar platte stroken van de eerder valse soort. Helemaal niet vals, maar gewoon rechtuit kwaadaardig was slotklim “La Planche des Belles Filles” (1200 m). Deze steile puist (stijgingspercentages boven de 13%) was ten tijde van de invallen door Vikingen, de veiligste schuilplaats voor de meisjes uit de omliggende dorpen. Veroveraars nemen het, zoals u weet, wel vaker niet zo nauw met de voorschriften van de hoofse liefde. In het geval van de Vikingen was dit niet anders: de “non” van de dames werd al te vaak genegeerd door de Noord-Europese woestelingen en dus zat er voor het locale vrouwelijke schoon niks anders op dan zich te verschansen op de moeilijkst inneembare berg in de buurt.
Ook in 2012 doet “La Planche des Belles Filles” haar reputatie van moeilijk te temmen kreng nog steeds alle eer aan. Al van bij de voet heb je zicht op de stroken waarvan je weet dat ze straks alle zuurstof uit je spieren zullen knijpen. Toen we ons hoofd richting top wendden, zagen we hoe horden dapperen tegen de flanken van de berg leken te plakken, gebukt onder hun eigen gewicht en de mokerslagen van de zon. Om u maar te zeggen: dit was een pittige klim, echt iets voor berggeiten. Geen wonder dus, dat Jelle Vanendert aanstaande zaterdag 07/06 op ritwinst mikt in de tourrit die aankomt bovenop “La Planche …”.

De onverschrokkenen die opteerden voor de lange rit, kregen nog meer lekkers geserveerd. Naast “amuses” als de Col d’Oderen (884 m) en de klim naar Sewen (495 m), stonden ook nog het onding Col du Hundsruck (748 m) en Le Grand Ballon (1325 m) op het menu. Dit alles werd door het gros van de WTC-leden echter vlot verteerd, want maar liefst 8 van hen behaalden goud of zilver in hun leeftijdscategorie. Daar doen wij deemoedig onze fietshelm voor af. Eenmaal ploegkapitein Wim alle manschappen bij elkaar had geharkt, begaven we ons bergafwaarts richting hotel, waar de hierboven reeds vermelde masseuses en een legertje journalisten ons opwachtten. Na de obligate persconferentie en het breken van de harten van de podiummissen (zo zijn we wel), gaven we tot slot ook de plaatselijke horeca nog een duwtje in de rug, middels het nuttigen van een maaltijd in een nabijgelegen restaurant. Met een volle maag, een vermoeid stel benen, maar bovenal een licht gemoed, kropen we uiteindelijk onder de lakens en gaven ons over aan een diepe slaap, die dromen van nieuwe fietsavonturen op ons netvlies projecteerde…

Reinout De Pauw

   

     

Beklimmingen
Ballon de Servance (1117 m)
Le Grand Ballon (1346 m)
Col du Hundsrück (748 m)
Ballon d’Alsace(1178 m)
Le Planche des Belles Files (1025 m)

Le Planche des Belles Files Stats
Height difference 604 m
Distance >= 10% 1.3 k
Maximum percentage 13.6 %
Maximum percentage 1k 10.4 %
Maximum percentage 5k 8.7 %

verslag Richard Hahn

Les 3 Ballons, wat een mooie ervaring erbij. Voor mij was het een eerste kennismaking in de bergen. Maar het was duidelijk al van de voorbereidiende vergadering de week voordien, dat we niet noodzakelijk met een bende macho’s de col’s in trekken. Neen de sfeer was onmiddellijk goed, prettig en collegiaal, en toch ieder met z’n eigen brokje ambitie.
Natuurlijk was zoals verwacht Bruno outstanding, Steve en Wim zullen eeuwig de onderlinge kemphanen blijven voor plaats 2 en 3, maar pas op Bruno, dat tenger manneke Gilbert genaamd dat ook aan zijn doop bezig was zal volgende editie je naaste concurrent zijn.
Kortelings gevolgd door Luc en Peter en ietsje later een meer dan verdienstelijke Manu die de top 7 afsluit.
Dizze, Rob, Reinaut, Giovanni en Bart hebben ieder op hun manier de koers uitgereden ook voor hen een dikke proficiat want 12 uur fietsen, 8 cols en 205 km dat is niet niks. Heb ik zelf aan de lijfe ondervonden. Ja ik heb hier en daar wel eens voet aan grond gezet, maar heb toch ook mijn doelstelling bereikt, uitgereden binnen de tijd en toch nog goed voor zilver, wat ben ik fier.
Mogen we ook niet vergeten de vele mooie momenten dat we gelachen hebben en vooral die mooie avond op restaurant uitgekozen door onze levensgenieter Giovanni. De uitzonderlijke humor van Bart…….
Wat heb ik geleerd:
1) dringend mijn plateau aanpassen van 39 naar 34 of zoiets alvoren de Mont-Ventoux aan te vangen
2) Dat als het moet zijn, iedereen voor iedereen klaar staat
3) Dat indien mogelijk we er volgende editie weer graag bij zijn.