Fotoalbum

16 juni 2015 Ardéchoise 2015: du jamais vu

6h30: een VW met koffer op het dak, 4 fietsen en chauffeur Manu met zijn 3 kompanen Eddy, Radio Herman en Wim verlaten de heimat om 850km verder deel te nemen aan den Ardéchoise. De reis loopt voorspoedig en de autokilometers worden vlot verteerd!
Het weer in België blijkt voor één dag beter als lager dan Lyon. Omstreeks 16h00 komen we met regen aan in de Noordelijke Ardeche en hebben we nog ruim tijd om ons in het tot cyclomekka omgetoverde Saint Felicien aan te melden. Perfecte organisatie leidt er toe dat we amper een uur later alles in bezit hebben om ’s anderendaags snel te vertrekken in de massa van meer dan 5000 deelnemers die starten aan de 4daagse tochten. Best georganiserde Manu en Eddy zijn reeds van hun bagage verlost die 4 dagen wordt getransfereerd tussen onze slaapplaatsen. Onze eerste nacht overnachten we in Chateau Chavagnac op ongeveer 17km van de start. Een avondmaal samen met 3 andere Franse deelnemers, een eerste verbroedering en een paar lokale glazen wijn sluiten de aanloopdag af. Elkeen kruipt in zijn bed in zijn eigen beleving, met eigen
verwachtingen, eigen voorbereiding en eigen doelstellingen. Wat brengt morgen?

17 juni 2015, weer 6h30

nadat we ’s nachts worden gegeseld door een lang aanhoudende mistral “qui restera pour les 4 prochains jours”, ontwaken we met een blauwe hemel achter onze vensterluiken. Na ons ontbijt verlaten we voor 4 dagen Chateau Chavagnac; pas de laatste avond hopen we voltallig hier weer te overnachten. Onderweg naar de start, zien we steeds meer fietsers, wagens vol fietsen, bussen vol deelnemers, om tot op 4km van de start op een parking de auto achter te laten en verder te fietsen (incl afdaling met rolvalies) naar de start. Hier beweegt al een mensenzee maar na 23 vorige edities verloopt alles op ‘wieltjes’. We vinden elkaar rond 8h30 aan de start en fietsen onze eerste kilometers vol verwachtingen. Onze vooraf gedownloaded parcours wordt onmiddellijk verlaten en na een eerste 7km komen we… aan de eerste bevoorrading: de niet weg te denken caillette, de worst, het fruit, de kaas en den ambiance, onmogelijk er aan te ontsnappen. Voor enkelingen is de Ardeche te vroeg afgelopen in een eerste steile en smalle afdaling na 11km; onze slechte-belgische wegen-ervaring komt hier van pas en continu staan we versteld van de zorg waarmee de parcours zijn uitgestippeld, aangeduid en ja zelfs geveegd. De hellingen volgen elkaar kort op onderweg naar de eerste col des Croix. De volgende zijn korter maar voor ongeveer elke col passeren we ook een dorp omgetoverd tot een geel paarse bevoorrading met een eigen thema (slapers, prehistorie, moulin rouge…). Stukken worden gereden in massa, andere stukken desolaat; iedereen neemt deel met dezelfde spirit om meerdere dagen zwaar te genieten van wat deze streek te bieden heeft: pakken natuur, gentillesse illimitée des habitants, vergezichten en vanaf nu ook mooier en mooier weer.
De bevoorradingen rond het middaguur doen er een schepje bovenop: scholen sluiten en kleuters moedigen ons aan, inwoners bakken pizzas, quiches en ander lekkers voor het peloton; Vooraleer te lunchen, bedwingen wij eerst de 9km lange Col de la Faye met koude en winderige aankomst tussen Alpenhoornblazende boerkes met een pasta- en broodjestent. Letter lijk en figuurlijk een hoogtepunt van de dag. De frisse afdaling richting Albion resulteert in een caféstop alvorens de laatste cols van de dag aan te vatten. Col de la Fayolle duurt net lang genoeg om tevreden en voldaan een eerste dag af te sluiten in een slaapplaats enkele steile kilometers buiten het parcours: Chateau de Liviers te Lyas; zicht op Privas, op Mt Ventoux, op een fris biobier, op een zoet aperitief alvorens aan te schuiven aan ons tweede pastadiner in twee dagen, incl twee dagen “salade de caillette”!
74 deelnemers overnachten hier. De gastheer en zijn mensen zijn bij momenten overspoeld maar de gasten zijn tevreden na dergelijk mooie maar toch zware dag. Onze slaap is navanant om ’s anderendaags omstreeks 6h00 de tweede uitdagende dag aan te vatten en het vervolg te breien aan deze unieke ervaring met unieke fietsmakkers.
A recommander sans pareil.

Wim

650km – 12.800hm – 21,2km/h – +3,5kg

Wim doet voor de lens
zomaar effe een Saganneke

18 juni 2015

Woensdag-ochtend, ne château in Frankrijk, boven op nen berg, met prachtig panoramisch zicht, stralend zonnetje… Geef toe, er zijn lelijkere plaatsen om (naast) wakker te worden. Ochtendstond heeft goud in de mond. Wij 4 dus op tijd op (6u-6u30), om met de zware 1e rit (163 km, 3000 hm) indachtig, toch voor geen verassingen te staan qua tijdsdruk. Klein ontbijtje met nen hoop andere wielertoeristen van einder en ver, bagage ergens droppen (organisatie zorgde zelf voor vervoer hiervan naar onze volgende slaapplaats) en vertrekken maar. Om te beginnen een afdalingetje naar het stadje Privas. Vandaar begon dan terug het klimwerk zoals we de 1e dag al gewoon werden. Colletjes met hellingsgraden zo tussen 4% en 6%. Goed te doen wat het de Ardéchoise ook zo mooi maakt. Natuurlijk is het de som dat je moet bekijken. We reden op 4 dagen ergens 600 km met 11.000 à 12.000 hoogtemeters dus niet te onderschatten. Het landschap was in het begin van de dag nog goed groen, bebost, we waren beschut maar gaanderweg kwamen we in het zuiden van de Ardèche en werd het minder groen, rotsiger, vlakker en reden we in de volle zon.

Het zweten van bergop rijden werd dus verlegd naar zweten van de hitte. Maar het was nog steeds prachtig. Vele dorpen nog steeds versierd, in een thema, nog steeds vele posten met eten en drank. Ongelooflijk hoe dat hele departement zich inzet voor de deelnemers. Rond de middag kwamen we aan de Ardèche-rivier. Voor mij tijd voor een uitgebreid terraske met een lekkere, grote salade met spek, geitekaas, … en het nodige vocht. De rest had ni veel nodig om me hierin te volgen. Op het einde van de rit logeerden we in een bungalow op een camping iets buiten het stadje Les Vans (resto Likoké van Piet Huysentruyt gepasseerd). Voor het diner nog een duvelke drinken en een kort plonske in een magnifiek zwembad dat we even voor ons alleen hadden. Na zo’n warme dag kan dat fameus goed doen. Het diner werd buiten geserveerd en samen met wat fransen genoten we van een lekker maal en karaffen wijn.
Von Swalm, Paljas, radio Herman … merci voor het gezelschap.

Vive le Vélo et vive la France !

Manuke

 

19 juni 2015

Na een hete nacht naast Manu in onze knusse chalet op ****camping in Les Vans, na een nachtelijke waarschuwing voor wat komen gaat van een ‘ervaren’ frans cyclosportif bij bestelling van onze laatste fles rosé, breekt de zwaarste dag aan: de koninginneritten over de hoge plateaus en crètes langs de Zuidwestelijke grenzen van de Ardeche. De benen zijn goed, de vermoeidheid en frissen kop vallen mee en het Frans ontbijt wordt vlot binnengewerkt. In 2 groepen van 2, vatten we deze rit aan: een langere variant is mogelijk waardoor Radio Herman en ikzelf de bijna 40km lange beklimming naar de Col de la Croix du Chap del Bosc eerst aanvatten: Manu en Paljas starten op hun ritme en rijden de tocht waarvoor initieeel ingeschreven. De eerste 25 km zijn licht hellend tot max 4% maar geen meter bergaf meer: na 25km en reeds rond 8h00 komen we in Pied-de Borne één van de meest enthousiaste bevoorradingen tegen: dansen, fotoshoots, muziek en ambiance: de dag start goed: hier fietsen we verder op de grens Ardeche/ Lozere en gaat de weg plots heel steil omhoog, dit gedurende de volgende 15km met percentages tot 14%; ook komen we op dit vroege uur bovenop de bergkam de warmte tegen, die ons, samen met stevige wind, later op de dag wisselend parten zal spelen al of niet in diepe dalen/ op hoge toppen. Eenmaal boven volgt een steile afdaling om terug, zij het korter, te stijgen naar steeds meer dan 1100m, een procedure die we de rest van de dag gaan herhalen; de extra lus werpt ons via perfect asfalt steil naar beneden tot St Laurent Les Bains voor een alweer deugddoende bevoorrading samen met enkele Bianchitoerorganizatoren. Vanf hier klimt het alweer, daalt het alweer om eenheel vlak en desolaat stuk af te haspelen met wind in de rug doorheen de Vallée de Masméjeaun tot St Ettiende Lmugdarès. Opnieuw een grote bevoorrading op het middaguur en een bakker die Pizza’s maakt voor het peloton, sterkt ons voor een zwaar desert dat komen gaat. We verlaten de vallei via een kort venijn tot een immens landschap en spookdorp Borne. Hier op de kleine bevoorrading komen we opnieuw onze raadgever van de vorige nacht tegen, blij ons hier al te zien en bevestigend dat het zwaarste stuk achter de rug is ‘seulement encore 2km très raide en dnsant mais puis facile.
Zijn overtuiging geeft moed maar 4km verder besef ik dat onze vriend een ordinair menteur is die le petit belge in het ootje neem. De steilste stukken volgen elkaar op zonder recuperatie: elkeen sterft op deze hellingen, sommigen staan stil in de schaduw van een tak, versnellingsapparaten worden stuk gerenden en halflevenden bereiken de top.

Als je denkt dat je boven bent merk je na de bocht de volgende trap om aan te komen boven op de Col du Pendu (1435m). Onze raadgever verdient nog enkel een vriendelijk coup tetje met helm.
Hier boven fietsen we terug met een immense bende en ook het rubber van Manu en Paljas kleeft hier aan den tarmac: zij sneden de lus af en kwamen hier voor ons voorbij. Op bredere wegen en snelle afdalingen en vlotte re hellingen, gemiddeld 5% malen we kilometers af: geestelijke vermoeiheid haalt de fysieke vermoeidheid bij op dergelijke lange dag van 181km, 4400hm. Magnifieke vergezichten, uitgestrekte bossen, veleidelijke meertjes vergezellen ons langsheen de grens Ardeche met Haute Loire. Zoals de naam het reeds verklapt komen we op de voorlaatste helling van de dag Col de Gerbier de Jonc effectief voorbij de bron van de Loire; onder in een herberg boven op de berg. Vanaf hier door een magnifiek landschap met een paar honderd gelijken rijden we de laatste kilometers naar Les Estables waar de winterssportfaciliteiten nu ruim plaats bieden aan een groot deel van het peloton: een zware dag wordt afgesloten onder de kerk met een welverdiend pintje.
Manu en paljas hebben er reeds enkele voorgeproefd wanneer wij arriveren maar ik geniet niet enkel van de verfrissende pint maar ook van deze onverwacht sterke prestatie voor een derde dag Ardechoise. We slapen in een wintersporthotelletje, met apéro, groot buffet en pastadiner, en met Manu zijn Parijs’ tafelgenoot die in slaap of coma viel tussen zijn spaghettislierten en we nooit meer hebben mogen terugzien?!

Terug bij de laatsten gaan we met 4 in een kleine kamer slapen, om er ’s anderendaags met drie wakker te worden. We vallen over de matras van radio Herman bij het verlaten van de kamer . Radio Herman produceert hele dagen decibels die hij ’s nacht van zijn vrienden niet verdragen kan?. « L’amitié ne saurait exister entre deux êtres parfaitement identiques » (Jules Vernes, 1863) Ook deze derde fietsdag doet verder dromen van verder fietsen, meer brevetten met meer vrienden.
In 2015 dus inschrijven voor 2016, Dizze.

Wim

20 juni 2015, weer 6h00

Na een heerlijke nacht slapen, het was lekker fris hier op onze kamer in den bergen, waarvan iemand in ons gezelschap op de gang, maken we ons klaar om alles voor de laatste keer te doen.
Na het mager frans ontbijt, met koffie een stokbroodje met confituur en een yoghurtje zijn we klaar om de laatste etappe aan te vatten. Vanuit ons hotel beginnen we aan een beklimming die ons naar het hoogste punt van de 4-daagse zal brengen. De benen kraken een beetje want de opeenvolging van de ritten laat zich toch wel voelen. Daar aangekomen, vestje toe want deze morgen is het wat bewolkt en met een noorderwind op de snoet niet warm genoeg om van het uitzicht te genieten.
Aan de ander kant van deze berg begint het echter helemaal open te trekken en het weer zou alleen maar beter worden. Het recept voor vandaag is klimmen en dalen maar hoe meer km’s op de teller hoe meer volk op de weg, de verschillende meerdaagse tochten beginnen terug samen te komen. Met als apotheose, de aansluiting op het afgesloten parcours waar ook de dagtochten bijkomen. Die laatste gigantische bevoorrading met Mavic stand in St-Agrève waar ze mijn achterwiel repareren zodat ik de laatste afdalingen van de dag nog eens lekker voluit kan gaan maken duidelijk dat het einde begint te naderen.

Het geeft ons allen een enorm gevoel van voldoening misschien te vergelijken met een prof die een grote ronde uitrijdt. Alle vermoeidheid verdwijnt en euforie maakt zich meester van ons. Na de laatste beklimming volgt er nog een stuk vals plat en dan de afdaling naar St-Félicien, vooraleer we die aanvatten een laatste terrasje met pilsje , pastiske en een glaasje wijn.
Eens aangekomen aan de finish wordt duidelijk hoe groot dit evenement is, hoe rustig het die eerste dagen was zo druk was het nu, de 15.000 deelnemers zijn nu allemaal in het dorp Een beetje chaos aan de bewaakte fietsenstalling maar onze fiets geraken we toch kwijt, Von Swalm geeft zelfs zijn gps in bewaring zonder het zelf te weten !! Eerlijke vinders, ze bestaan echt.
Rest ons nog effe na te genieten met een biertje en op de foto te gaan met enkele plaatselijke missen.
Het besluit is unaniem dat we volgend jaar teruggaan , perfecte organisatie, mooie streek, gastvrije dorpen die voor de bevoorradingen zorgen die gevarieerd zijn ,veelal met streekprodukten 4 dagen fietsen, eten, drinken en slapen, ’t is beter dan werken.

Eddy (Paljas)